W Wielkanoc, 1 kwietnia roku 1548, na zamku krakowskim zakończył długi i pracowity żywot król Zygmunt I Stary. Po obmyciu wodą, winem, octem i solą, zabalsamowaniu, wreszcie ubraniu w strój koronacyjny, ciało złożono na łożu paradnym i wystawiono w komnacie zamkowej.

Gdy we Francji umierał monarcha, lud natychmiast wiwatował na cześć nowego władcy, którym zgodnie z prawem zostawał delfin. Wykrzykiwano słowa: Le roi est mort, vive le roi (fr. Umarł król, niech żyje król). Jakże inaczej wyglądało to w Polsce.

Miejsca, na których grzebano ciała zmarłych były różnie nazywane w języku polskim - cmyntarz, smyntarz, smętarz, kierchow. Ostatecznie przyjęła się nazwa cmentarz, jako polski odpowiednik łacińskiego coementerium, oznaczającego miejsce snu lub odpoczynku.