Resomacja, nazywana także biokremacją jest procesem rozkładu zwłok poprzez metodę hydrolizy alkalicznej. Metoda ta coraz częściej konfrontowana jest z promesją (destrukcja ciała następuje za pomocą liofilizacji – niskie temperatury, wibracje i granulacje; uważana za pro-ekologiczną, została wynaleziona i opatentowana przez Szwedzką biolog, Susanne Wiigl – Masak). Zarówno resomacja, jak i promesja przedstawiane są jako procesy alternatywne do spopielenia, czy tradycyjnego pochówku.  

Twórcą resomacji jest biochemik ze Szkocji, Sandy Sullivan. Jednocześnie jest on założycielem i szefem firmy The Resomation Limited, która zajmuje się wykorzystaniem metody biokremacji dla celów funeralnych. Pracownicy korporacji opracowali projekt pierwszego resomatora, czyli urządzenia, w którym następuje biokremacja. Ponadto szkocki biochemik opatentował wynalezioną przez siebie metodę w Stanach Zjednoczonych, a także jest właścicielem marki handlowej słowa „resomator”. Firma domaga się prawnych zapisów, zezwalających na proces resomacji.

Ciekawostką jest fakt, że Sandy Sullivan opracował nowy sposób rozkładu ciała, na zlecenie Unii Europejskiej w 1996 roku. Nie chodziło jednak o rozkład ciał ludzkich, a o konieczność szybkiej utylizacji ogromnej ilości martwych krów. Dzięki zastosowaniu resomacji, nie doszło do rozprzestrzeniania się na terenie Europy epidemii „szalonych krów”.

Biokremacja uważana jest za metodę bardziej ekologiczną i energooszczędną w porównaniu do kremacji. W czasie całego procesu zużywa się jedynie 1/8 energii, która jest niezbędna do przeprowadzenia spopielenia. Nowa metoda nie emituje dwutlenku węgla, związków rtęci, ani innych szkodliwych związków chemicznych.

Procesu resomacji dokonuje się w urządzeniu zwanym resomatorem. Jego podstawowym elementem jest stalowa kapsuła, którą wypełnia się wodnym roztworem potasu. W tak przygotowanej kapsule zanurza się zwłoki. Następnie roztwór potasu, utrzymywany pod wysokim ciśnieniem – 10 barów, podgrzewany jest do około 160 – 180 stopni Celsjusza. Warto tu podkreślić, że ciśnienie zapobiega wrzeniu, a temperatura natomiast wpływa na szybszą mineralizację zwłok. Pełen rozkład ciała następuje po trzech godzinach. Pozostają kości, a także roztwór, zawierający jedynie przyjazne środowisku naturalnemu aminokwasy, peptydy, cukry i sole.

Kości zostają poddane przemiałowi na sterylnie czysty, biały proszek. Prochy, tak jak w przypadku kremacji, mogą być zwrócone rodzinie zmarłego.

Wiele grup – szczególnie tych, które propagują ekologiczne działania – popiera proces resomacji. Jest to związane przede wszystkim z mniejszą produkcją dwutlenku węgla oraz zanieczyszczeń, niż w przypadku kremacji.

W USA sześć stanów wyraziło zgodę na przeprowadzanie procesu resomacji. Podobnie sprawa ma się w Australii. W Polsce nie ma zapisów prawnych, które regulowałyby kwestie stosowania nowej metody.  

Źródło: Jurkowicz M., Resomacja - alternatywa dla kremacji, "Memento" 2011, nr 3, s.37.

www.wolnemedia.net, www.wikipedia.pl.

Fot. autorstwa Iwony M. Twardak, udostępniona na www.wikipedia.pl 11.09.2007, na licencji GNU LWD.

Powrót