Leszek Kołakowski był wybitnym filozofem, eseistą, publicystą i prozaikiem. Swoje główne zainteresowania kierował w stronę historii filozofii, historii idei politycznych, a także filozofii religii.

Przede wszystkim interesowała go historia filozofii, głównie XVII wieku. Jego słynny esej „Tezy o nadziei i beznadziejności”, który ukazał się w 1971 roku na łamach paryskiej „Kultury” stał się intelektualnym fundamentem dla antykomunistycznej opozycji, a ponadto inspiracją do powstania Komitetu Obrony Robotników. Był znanym i cenionym filozofem.

Początki działalności naukowej

Urodził się 23 października 1927 roku w Radomiu. Dzieciństwo oraz pierwsze lata szkolne spędził w Radomiu i Łodzi. Po zakończeniu wojny podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Łódzkim, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim. Warto podkreślić, że Kołakowski studiował pod okiem takich profesorów jak: Kazimierz Ajdukiewicz, Maria Ossowska, czy Tadeusz Kotarbiński. Obronił doktorat z filozofii Spinozy.

W 1950 roku, wraz ze studentami – członkami PZPR, publicznie protestował przeciwko Władysławowi Tatarkiewiczowi. W liście otwartym sprzeciwiał się temu, że na prowadzonych przez Tatarkiewicza seminarium dochodziło do czysto politycznych wystąpień o charakterze wyraźnie wrogim budującej socjalizm Polsce. Jako członek PZPR pracował w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR, a następnie objął stanowisko kierownika katedry marksizmu – leninizmu na Uniwersytecie Warszawskim. W 1957 roku został redaktorem naczelnym „Studiów Filozoficznych”.

Leszek Kołakowski szybko rozczarował się władzą, a także ustrojem PRL. Zaczął rezygnować z wykładania marksizmu zgodnie z ustalonymi kanonami, krytykując jednocześnie przywódców PZPR. Za swoje odważne sądy, a co za tym idzie - zbyt radykalną krytykę rządzących oraz odchodzenie od nauczania oficjalnego kanonu marksizmu, został usunięty z partii.

Leszek Kołakowski na emigracji

Leszek Kołakowski brał udział w wydarzeniach Marca 1968. Wtedy też, za poparcie protestów studenckich odebrano mu prawo do prowadzenia wykładów oraz publikowania tekstów. Ta decyzja zmusiła Leszka Kołakowskiego do emigracji. Pierwszą podróż odbył do Paryża, a następnie – na stałe – zamieszkał w Anglii. Przebywając na emigracji, został członkiem Komitetu Obrony Robotników. W latach 1977 – 1980 był oficjalnym przedstawicielem KOR za granicą, a ponadto był odpowiedzialny za kontakty między tym ugrupowaniem, a środowiskiem emigracyjnym. Wykładał także na zagranicznych uniwersytetach: McGill University, czy Berkeley University.

Kiedy osiedlił się w Anglii, zawodowo związał się z Uniwersytetem Oksfordzkim. Nie jest to jednak jedyna uczelnia, na której dzielił się swoją wiedzą ze studentami. Współpracował również z Yale University, University of New Haven i University of Chicago. Pisał także do paryskiej „Kultury”.

Leszek Kołakowski był bardzo zaangażowany w działalność naukową. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk, Fundacji im. Stefana Batorego oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, honorowym członkiem Radomskiego Towarzystwa Naukowego, a także honorowym członkiem Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.

Jest autorem wielu cennych lektur: „Światopogląd i życie codzienne”, „Jednostka i nieskończoność”, „13 bajek z królestwa Lailonii”, „Kultura i fetysze”, „Główne nurty marksizmu. Powstanie – rozwój – rozkład”, czy „Czy diabeł może być zbawiony i 27 innych kazań”.

Leszek Kołakowski zmarł 17 lipca 2009 roku w Oksfordzie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Źródło: www.culture.pl, www.wyborcza.pl, www.wikipedia.pl,

Fot. autorstwa Mariusza Kubika, udostępnione na www.wikipedia.pl 24.10.2007 na licencji Creative Commons.