Stefan Kisielewski – wybitny prozaik, publicysta, kompozytor, pedagog, krytyk muzyczny. Przybierał różne pseudonimy artystyczne – Kisiel, Teodor, Tomasz Staliński, czy Julia Hołyńska.

Stanisław Kisielewski urodził się 7 marca 1911 roku w Warszawie. Był bratankiem satyryka oraz założyciela kabaretu Zielony Balonik, Jana Augusta Kisielewskiego. W latach 1929 – 1931 zdobywał wykształcenie wyższe na Uniwersytecie Warszawskim, studiując polonistykę oraz filozofię. Ponadto, studiował w Konserwatorium Warszawskim, gdzie uzyskał dyplom z teorii muzyki i kompozycji oraz fortepianu. W latach 1938 – 39 przebywał w Paryżu, studiując kompozycję pod okiem Nadii Boulanger.

Kiedy wybuchła wojna, Stanisław Kisielewski wziął udział w kampanii wrześniowej, a podczas okupacji uczestniczył w tajnym życiu muzycznym. W 1942 roku ożenił się z Lidią Hintz. W 1945 roku założył pismo "Ruch Muzyczny", będąc jednocześnie jego redaktorem naczelnym. W tym samym roku nawiązał współpracę ze środowiskiem "Tygodnika Powszechnego", w którym ukazywały się felietony jego autorstwa. Wydawał swoje teksty w cyklach "Głową w ściany", "Bez dogmatu", czy "Wołanie na puszczy".

Po zakończeniu wojny, Stefan Kisielewski wykładał przedmioty teoretyczne w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie.

W latach 1957 – 1965, w ramach grupy Znak, był posłem na Sejm PRL. Po wystąpieniu na zebraniu Związku Literatów Polskich, na którym skrytykował cenzurę, wydano mu zakaz publikacji na okres trzech lat. W 1984 roku na łamach "Tygodnika Powszechnego" pojawiła się tzw. "lista kanalii" (autorstwa Kisiela), czyli lista osób, które szczególnie aktywnie zajmowały się propagandą w czasach PRL – u.

Publicystyka Kisielewskiego przepełniona była duchem pragmatyzmu oraz liberalizmu. Jednocześnie, należy podkreślić, że teksty Kisiela można nazwać "wybitnie niepokornymi". Mariusz Urbanek stwierdził, że Kisielewski był:

najchętniej czytanym, choć najmniej słuchanym dziennikarzem PRL-u. Komuniści nie chcieli go słuchać, bo mówił, że jest ich wrogiem. W wolnej Rzeczypospolitej nie słuchali go przyjaciele, bo mówił, że się z nimi kompletnie nie zgadza.

Po 1989 roku coraz częściej dochodziło do nieporozumień między Kisielem, a redakcją "Tygodnika Powszechnego". Zaczęto cenzurować jego felietony, więc Kisielewski odmówił dalszego publikowania swoich tekstów w tym tygodniku i przeniósł się na łamy "Wprost", gdzie zgodził się na udzielanie krótkich wywiadów, komentujących aktualne i nie tylko, wydarzenia.

Stefan Kisielewski jest autorem wielu książek o tematyce muzycznej oraz utworów literackich publikowanych w kraju i za granicą. W latach 1973 - 78 odbywał podróże zagraniczne między innymi po Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Francji, Anglii, Włoszech, Skandynawii. W krajach tych wygłaszał odczyty na tematy, związane z kulturą polską.

Jednym z twórczych zajęć Stefana Kisielewskiego była muzyka. Skomponował wiele utworów muzycznych. Co ważne, jego działania artystyczne były wielokrotnie nagradzane, zarówno w kraju, jak i za granicą. Nazywany był jedną z najbarwniejszych postaci polskiej sceny muzycznej. Należy podkreślić, że muzyka Kisiela, na wielkich scenach estradowych była niemal nieobecna. A wszystko to z powodów politycznych, a także z powodu konserwatyzmu neoklasycznej stylistyki, której kompozytor pozostawał wierny w całej swojej twórczości. Kisielewski komponował utwory o wyrazistej formie, stosując klasyczne schematy formalne.

W 1990 roku ustanowił nagrodę swojego imienia, przyznawaną każdego roku - najpierw przez niego samego, a po jego śmierci przez kapitułę złożoną z jego syna Jerzego, a także laureatów z lat poprzednich.

Stefan Kisielewski zmarł 27 września 1991 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Źródło: www.wikipedia.pl, www.culture.pl,