Opis cmentarza: Racula do 1945 niem. Lawaldau. Wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim. W pierwszych średniowiecznych dokumentach dotyczących Raculi występuje nazwa „Larenwalde” przekształcona w XV wieku na „Lawaldau”. Nazwy te są pochodzenia niemieckiego i wiąże się je z nazwiskiem rodu łużyckiego von Larenwalde, który był związany z kolonizacją niemiecką na tych terenach w poł. XIII wieku. Racula w odróżnieniu od innych wsi w rejonie Zielonej Góry była przez okres przeszło 400 lat własnością jednej rodziny. Pierwsza wzmianka o osadzie pochodzi z 1315 roku i wymienia jako właściciela wsi Johanna von Unruha. W 1900 roku osada liczyła już 800 mieszkańców, w tym 65 wyznania rzymsko-katolickiego. Racula była typową wsią rolniczą, jednakże największym mankamentem tutejszych chłopów były małe gospodarstw. Lata 1914-1918 były zastojem w życiu osady. Na frontach zginęło prawie 40 mieszkańców Raculi, którym w 1921 roku gmina wystawiła obok kościoła pomnik wdzięczności. Wieś w okresie międzywojennym rozbudowywała się w kierunku Drzonkowa i przy kolonii Raculka. W 1941 roku Racula liczyła 984 mieszkańców i miała 967 ha powierzchni.
Pomnik w postaci płyty z umieszczonymi na niej nazwiskami mieszkańców poległych na frontach pierwszej wojny światowej. Płyta w kształcie prostokąta podzielona na trzy równe, prostokątne pola inskrypcyjne. Szerokość tablicy wynosi 150 cm, wysokość 90 cm. Grubość obramowania 7 cm. Pole inskrypcyjne - wys. 76 cm, a szer. 40,5 cm. Wysokość dużych liter 3 cm, małych 1,5 cm.
