Tomasz Beksiński był niezapomnianym dziennikarzem muzycznym, prezenterem radiowym i tłumaczem języka angielskiego.

Urodził się 26 listopada 1958 roku w Sanoku. Jego ojcem był wybitny polski malarz, Zdzisław Beksiński. Tomasz interesował się muzyką już od najmłodszych lat – kiedy miał 12 lat przejawiał zamiłowanie do muzyki rockowej, a także jej mrocznych gatunków. Uwielbiał horrory, a ich maniakiem stał się odkąd jako nastolatek obejrzał w sanockim kinie „Kobietę Węża”. Uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego im. Komisji Edukacji Narodowej w Sanoku. Później rozpoczął studia anglistyczne na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, jednak ich nie skończył.

Prezentowana przez Tomasza Beksińskiego muzyka stawała się naszą muzyką. Jego ciepły głos i prezentowana muzyka sprawiały, że mimo nocnej pory wyłączaliśmy radio dopiero po zakończeniu audycji, co niekiedy pokrywało się ze wschodem niedzielnego słońca.

Tomasz Beksiński rozpoczął swoją przygodę z radiem na przełomie lat 70. i 80. Początkowo, prowadził program w II PR, a następnie w „Trójce”. Już na początku swojej kariery prezentera radiowego był rozpoznawany jako osobowość niezwykle charyzmatyczna. Swoje pierwsze kroki jako radiowiec, Tomek Beksiński stawiał jako licealista. To wtedy prowadził szkolny radiowęzeł w Sanoku, a nieco później występował jako prezenter muzyczny i grał w dyskotekach. Wybór takiego zawodu nie był przypadkiem, ponieważ Beksiński był znany jako osoba posiadająca w swojej kolekcji bogaty zbiór płyt. Warto podkreślić, że np. w czasach PRL niektóre płyty trzeba było sprowadzać z zagranicy, stanowiły więc drogocenny nabytek, niemal skarb. Muzyka była jego fascynacją. Swój debiut na antenie radiowej zanotował w 1982 roku w audycji Marka Niedźwieckiego. Radiowych umiejętności nabierał pod okiem Piotra Kaczkowskiego, Jerzego Kordowicza i Korneliusza Pacudy. Współpracował z Programem II Polskiego Radia, gdzie od 1985 roku prowadził autorską audycję „Romantycy muzyki rockowej”. To wtedy zaprezentował słuchaczom nowy styl w muzyce, jakim był New Romantic. Jednocześnie prowadził „Klub stereo”, a następnie wspólnie z Tomaszem Szachowskim - „Wieczór płytowy”. Jego ostatnią audycją w Programie II był „Czas na Rock”. Od 1991 roku pracował w Programie III, gdzie prowadził program z cyklu „Muzyczna poczta UKF” oraz „Trójka pod księżycem”. Jego nocne autorskie audycje zyskały ogromną popularność. Miał rzesze wiernych fanów – słuchaczy, a jego programy zyskały miano kultowych, będące starannie opracowanymi całościami słowno – muzycznymi.

Tomasz Beksiński to człowiek, dla którego teksty były ważniejsze od muzyki. Oceniając płytę najpierw analizował zawarte na niej teksty, a dopiero później muzykę.

Tomasz Beksiński był także znakomitym dziennikarzem muzycznym. Felietony oraz recenzje jego autorstwa ukazywały się w czasopiśmie „Tylko Rock” oraz „Magazynie muzycznym”. Od 1998 roku w „Tylko Rock” miał swoją stała rubrykę „Opowieści z Krypty”, w której publikowane były jego felietony. Współpracował także z muzyczną „Machiną”.

Tomasz Beksiński był również znany jako tłumacz języka angielskiego. Przetłumaczył m.in. wszystkie ówczesne filmy o Jamesie Bondzie, Harrym Callahanie oraz Monty Pythonie, a także: „Milczenie owiec”, „ Robin Hood – książę złodziei”, „Czas Apokalipsy”, „Ptasiek”, „Szklana pułapka”, „Zabójcza broń”, „Dzikość serca”, czy „1941”. Współpracował z TVP oraz firmą ITI. Zajmował się także tłumaczeniem tekstów piosenek.

Prezenter radiowy, oprócz miłości do muzyki, miał także inne – destrukcyjne niestety - zamiłowanie, a mianowicie skłonności samobójcze. Już w wieku 16 lat próbował popełnić samobójstwo. Miał obsesję na punkcie swojej śmierci. Kiedy miał 18 lat, w rodzinnym Sanoku rozwiesił klepsydry informujące o jego śmierci. Po dwukrotnych, nieudanych próbach samobójczych, trzecia próba okazała się „spełnieniem” jego woli. 24 grudnia 1999 roku zażył ogromną ilość leków, co doprowadziło do jego śmierci. 

Tomasz Beksiński zmarł 24 grudnia 1999 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Źródło: www.nosferatu.art.pl, www.wikipedia.pl, 

Zdjęcia pochodzą ze strony www.nosferatu.art.pl.