Zofia Nasierowska była wybitną polską fotografką, specjalizującą się w fotografii portretowej – szczególnie kobiet. Była znakomita w tym, co robiła, o czym świadczy fakt, że nazywano ją królową portretu polskich gwiazd. W latach 60. i 70. uwieczniała na zdjęciach wielkie gwiazdy – Beatę Tyszkiewicz, Gustawa Holoubka, czy Tadeusza Konwickiego. Każdy chciał "mieć fotografię u Nasierowskiej" – wtedy, jeśli jej nie miał, to znaczyło jakby nie istnieć.

Dzieciństwo z fotografią

Urodziła się 24 kwietnia 1938 roku w Łomiankach. Swoją przygodę z fotografią rozpoczęła, kiedy miała siedem lat. Wtedy też jej ojca, ceniony fotograf Eugeniusz Nasierowski zaczął ją kształcić w tym kierunku. Należy podkreślić, że Nasierowski był szanowanym fotografem – artystą, prowadzącym znane atelier, będącym ważną postacią w środowisku fotografów. To właśnie od niego, z okazji ósmych urodzin, mała Zosia dostała swój pierwszy aparat. I to właśnie ojciec był nauczycielem oraz mentorem Zofii Nasierowskiej. Jako jedenastolatka mogła poszczycić się swoją pierwszą indywidualną wystawą, zorganizowaną w warszawskiej Kordegardzie.

Naukę fotografii zgłębiała w technikum fototechnicznym, a następnie na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Studiowała razem z Agnieszką Osiecką, czy Romanem Polańskim. Ponadto, w łódzkiej filmówce poznała swojego przyszłego męża, Janusza Majewskiego. Podobno, młoda para wyznaczała trendy, obowiązujące w ich artystycznym środowisku.

Królowa kobiecych fotografii

Twórczość fotograficzna Zofii Nasierowskiej nie ograniczała się jedynie do jednego motywu. Jej zainteresowania obejmowały krajobraz, reportaże, a także portret. I to właśnie jej fotograficzne portrety przyniosły jej największą sławę oraz uznanie. Jest autorką zdjęć znanych ludzi ze świata artystycznego: sztuki i kultury, filmu, teatru. Wykonała portrety, m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Jandy, Romana Polańskiego, Piotra Fronczewskiego, Gustawa Holoubka, Wojciecha Pszoniaka i jego żony, czy Krystyny Zachwatowicz i Andrzeja Wajdy.

W latach 60. i 70. XX wieku zdjęcia Zofii Nasierowskiej były publikowane na wielu różnych okładkach polskich tygodników, np. „Filmu”, „Ekranu”, „Zwierciadła”, czy „Przekroju”. Dodajmy, że jej kariera rozwinęła się dzięki fotografii Lucyny Winnickiej, która ukazała się na okładce „Ekranu” w Boże Narodzenie 1958 roku. Nasierowska była nazywana mistrzynią kobiecego portretu, a także czarodziejką i terapeutką, ponieważ spełniała marzenia kobiet. Czyniła je idealnymi i najpiękniejszymi. W swoich zdjęciach umiała podkreślić kobiece piękno, subtelność i delikatność. Portrety w jej wykonaniu cechuje staranne oświetlenie i odpowiednie ujęcie postaci, nieco idealizujące człowieka stojącego przed obiektywem.

Choroba oczu i nowy etap w życiu

Po trzydziestu pięciu latach pracy zawodowej, choroba oczu zmusiła ją do tego, że przestała fotografować. Jednak nie załamała się i odnalazła inny sposób na życie. Z miasta przeprowadziła się na wieś, a następnie wspólnie z rodziną otworzyła pensjonat Morena w Laśmiadach, koło Ełku. To wśród mazurskich krajobrazów napisała, razem z Wandą Majerówną, dla męża serial "Siedlisko". Serial kręcono w tych okolicach. Prowadząc pensjonat mogła wykorzystać swój talent kulinarny,który odziedziczyła po matce. Co ciekawe, artystka porównywała fotografowanie do gotowania:

Obowiązują te same zasady: proporcje, kompozycja, smak. I ten najważniejszy moment tworzenia, który zależy od osobowości. Choć moje zdjęcia były czarno-białe, a stół jest barwny, zawsze podstawowym elementem jest światło

Zofia Nasierowska ma na swoim koncie artystycznym wiele wystaw, zarówno w kraju, jak i za granicą, między innymi w Londynie, Budapeszcie, czy Sztokholmie. Jest również laureatką cennych nagród. Została uhonorowana tytułem "Artiste FIAP", przyznawanym przez Międzynarodową Federację Sztuki Fotograficznej. Od 1956 była członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików.

Zofia Nasierowska zmarła 3 października 2011roku w Warszawie. Została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Źródło: www.wyborcza.pl, www.polskieradio.pl, www.kultura.onet.pl, www.wikipediapl,

Fot. autorstwa Sławka, udostępnione na www.wikipedia.pl 28.10.2007 na licencji Creative Commons.