Roman Kaleta
Pochodził z rodziny mieszczańskiej, był synem Franciszka oraz Anny z Różów. Młodość spędził w rodzinnym mieście, gdzie podczas okupacji niemieckiej uczył się i pracował jako robotnik. Po zakończeniu wojny zdał egzamin dojrzałości. Uczęszczał do liceum ogólnokształcącego w Bieczu.
Studiował na Uniwersytecie Wrocławskim. W czasie studiów działał społecznie i naukowo jako:
członek w zarządzie Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu i Politechniki
członek koła naukowego polonistów
członek zarządu Federacji Polskich Organizacji Studenckich
kierownik wydziału kulturalno-oświatowego Federacji Polskich Organizacji Studenckich
Po skończeniu studiów magisterskich oraz uzyskaniu habilitacji został kierownikiem Pracowni Historii
Literatury i Edytorstwa Wieku Oświecenia IBL PAN we Wrocławiu (lata 1975-1989). Ogłaszał swoje prace w
czasopismach naukowych. Otrzymał nagrodę wrocławskiej prasy. Był członkiem Rzeszowskiego Towarzystwa
Naukowego, Rady Naukowej IBL, Rady Naukowej Zakładu Narodowego imienia Ossolińskich. Badał poezję
stanisławowską, która stanowiła główny temat jego dzieł.
Debiut autorski w czasopiśmie „Odra” w 1948 roku.
Magisterium w 1951 roku.
Habilitacja w 1964 roku.
Objęcie kierownictwa nad Pracownią Historii Literatury i Edytorstwa Wieku Oświecenia w 1975 roku.
Nagroda wrocławskiej prasy w 1975 roku.
Tytuł profesora nadzwyczajnego w 1979 roku.
Złoty Krzyż Zasługi w 1983 roku.
