Zgon człowieka może stwierdzić lekarz na podstawie „osobiście wykonanych badań i ustaleń” (art. 43 Ustawy o zawodzie lekarza). Dokonuje tego w razie śmierci chorego w szpitalu lub będąc „wezwany do nieszczęśliwego wypadku lub nagłego zachorowania” (§ 3. Rozporządzenia w sprawie stwierdzania zgonu i jego przyczyny).

Dopuszczalne jest także, w szczególnych przypadkach, stwierdzenie zgonu przez felczera, starszego felczera lub położną wiejską. Położna może stwierdzić zgon jedynie u pozostającego pod jej opieka noworodka przed upływem 7 dnia jego życia w sytuacji, gdy najbliższa placówka służby zdrowia oddalona jest o więcej niż 4 km. (Rozporządzenie jw.).

Obowiązek stwierdzenia śmierci nie łączy się automatycznie z uprawnieniami do wystawienia karty zgonu. Lekarz w większości przypadków, zwłaszcza po stwierdzeniu zgonu wskutek działania gwałtownego (samobójstwo, zabójstwo, nieszczęśliwy wypadek) względnie stwierdzeniu zgonu w domu, na ulicy itp. ma natomiast obowiązek wystawienia tzw. protokołu stwierdzenia zgonu.

W razie śmierci w szpitalu człowieka, który może być potencjalnym dawcą narządów – zgodnie z „Ustawą transplantacyjną” (Dz. U. 05.169.1411 – Art. 9) specjalnie powołana komisja stwierdza trwałe i nieodwracalne ustanie czynności mózgu („śmierć pnia mózgu”) postępując według specjalnych wytycznych („Kryteria i sposób stwierdzania trwałego i nieodwracalnego ustania czynności mózgu…” – MP nr 46 poz. 547).

Powrót