Piątek 23.08.2013, godz. 13:12Tybetańska Księga Umarłych

Tybetańska Księga Umarłych jest rytualnym buddyjskim tekstem, odczytywanym zmarłemu, a opisującym poszczególne etapy śmierci, zaświatów oraz pośmiertne stany umysłu.

Tybetańska Księga Umarłych znana jest również jako "Bardo Thodol". Według tradycji buddyjskiej, autorem Księgi jest Padmasambhavie (Guru Rinpocze) - mędrzec i jogin, urodzony w indyjskim królestwie Oddiyana. Według legend, Księga Umarłych została spisana przez uczennicę mędrca, Yeshe Tsogyal, a następnie ukryta na wzgórzach Gampo. Podobno, Księga została odnaleziona dopiero w XII wieku.

Według Guru Rinpocze wędrówka zmarłego przez zaświaty trwa 49 dni, podczas których nieboszczyk doświadcza różnorodnych stanów i zjawisk.

Tybetańska Księga Umarłych stanowi tekst pogrzebowy, przedstawiający wydarzania, do których dochodzi w pośmiertnym stanie "bardo". Warto dodać, że według buddyzmu, stan "bardo" jest stanem pośrednim między wcieleniami.

Księga jest swego rodzaju wskazówką dla zmarłego, jak skutecznie przejść przez trzy etapy śmierci. Swoisty poradnik śmierci opisuje, że niezwykle trudno jest być obecnym w pierwszym świetlistym bardo dharmaty, gdzie konieczne jest uświadomienie sobie śmierci, a także przebywania w zaświatach - czyli miejscu, gdzie obowiązują zupełnie inne zasady niż w świecie rzeczywistym. Podczas drugiego bardo zmarłemu towarzyszą wizje, związane z karmą człowieka. Wizje zmarłego przybierają zarówno pozytywne, jak i negatywne postaci. Trzecie bardo związane jest z pragnieniem ponownego wcielenia i ujawnienia "aury" świata, w którym to nastąpi.

Należy podkreślić, że wszystkie zjawiska, odbywające się po śmierci są wyrazem samego zmarłego, więc człowiek nie powinien się ich obawiać, czy pożądać.

W XIX wieku Evan-Wentz dokonał pierwszego tłumaczenia Tybetańskiej Księgi Umarłych. Jednak tłumaczenie to spowodowało wiele nieporozumień, a także porównań do "Księgi Umarłych" starożytnego Egiptu. Ireneusz Kania przełożył Tybetańską Księgę Umarłych na język polski.

Źródło: P. Cielebiaś strefatajemnic.onet.pl, wikipedia.pl.