Śmierć przez Słowian traktowana była jako radosne przejście do lepszego świata – Nawii. Człowiek po śmierci musiał być traktowany z należytą czcią. Przyjrzyjmy się, jakie rytuały pogrzebowe obowiązywały wśród Słowian.

Według słowiańskich wierzeń, zmarłego należało ubrać w najlepsze szaty, ozdobić biżuterią i „zaopatrzyć” w różnego rodzaju przedmioty codziennego użytku, czasem nawet w broń. Ciało zmarłego kładziono na stosie, by spłonęło w oczyszczającym ogniu. Prochy umieszczano w glinianych naczyniach, nazywanych popielnicami, a następnie zakopywano w grobach. W zależności od majątku nieboszczyka i jego rodziny były to płaskie, zwykłe groby lub okazałe kurhany usypywane z ziemi.

W okresie, kiedy chrześcijaństwo zabraniało palenia ciał, pamięć zmarłego czczono wyprawiając mu tryznę (zwaną też strawą), która stanowiła kulminację ceremonii pogrzebowej. Tryzna przypominała nieco stypę, jednak poza wystawną ucztą oraz wspominaniem nieboszczyka, urządzano także igrzyska na jego cześć. Podobnie jak w starożytnym Rzymie, Słowianie organizowali gonitwy, zapasy, tańce oraz wesołe zabawy w maskach. Po zakończeniu tych uroczystości – igrzysk, gości zapraszano na poczęstunek. Warto zaznaczyć, że według wierzeń Słowian, aby zmarły nie powrócił na ziemię, należało mu wyprawić godny pogrzeb oraz sutą tryznę. W XVI wieku, stypy bardzo często przeistaczały się w wesołe biesiadowanie, suto zakrapiane alkoholem.

Obrzęd pogrzebowy Słowian miał na celu wprowadzenie duszy w zaświaty i uniemożliwienie jej powrotu pomiędzy żywych, jak również ochrona żałobników od złych wpływów duchów zmarłych.

Przeczytaj o Historii Dziadów

Źródło: www.mitologie.wordpress.com, www.wikipedia.pl,

Fot. Victor Vasnetsov, fot. udostępnione przez użytkownika Hardscarf, www.wikipedia.pl 23.01.2006.

Powrót