Jacek Karpiński był polskim inżynierem elektronikiem, informatykiem, genialnym konstruktorem oraz twórcą pierwszego polskiego minikomputera K – 202. Wybitny inżynier nazywany był "polskim Billem Gatesem". Założył Polskie Towarzystwo Informatyczne.

Jacek Karpiński urodził się 9 kwietnia 1927 roku w Turynie. W czasie okupacji brał udział w konspiracyjnych formacjach harcerskich. Początkowo działał w tzw. małym sabotażu, gdzie zajmował się między innymi malowaniem polskich symboli na murach, czy też zamalowywaniem swastyk. Następnie został instruktorem dużego sabotażu oraz dywersji. Wspólnie z Krzysztofem Kamilem Baczyńskim działał w plutonie "Alek", a po jakimś czasie w "SAD" Batalionu Zośka. Podczas powstania warszawskiego Jacek Karpiński został postrzelony w kręgosłup. Mimo ciężkich obrażeń, sparaliżowany przeżył powstanie w Warszawie, a za swoją postawę oraz bohaterstwo został trzykrotnie uhonorowany Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji powstania, został ewakuowany ze stolicy.

Po zakończeniu wojny, rozpoczął studia elektroniczne na Politechnice Łódzkiej, a później Warszawskiej. Kiedy w 1951 roku uzyskał dyplom ukończenia szkoły wyższej, był prześladowany za swoją działalność okupacyjną. W związku z tym miał problem z uzyskaniem zatrudnienia poza uczelnią. Od 1955 roku, jako adiunkt związany był z Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk. Dwa lata później zbudował tam swój pierwszy duży wynalazek, a mianowicie maszynę elektronową AAH, służącą do automatycznego i długoterminowego prognozowania pogody w Państwowym Instytucie Hydrologiczno – Meteorologicznym. Ponadto, inżynier brał udział w konstruowaniu pierwszych aparatów USG.

W 1960 roku Jacek Karpiński znalazł się w gronie sześciu finalistów światowego konkursu młodych talentów techniki, organizowanego przez UNESCO. Nagroda zapewniła mu studia na uniwersytetach Harvard oraz Massachusetts Institute of Technology. Mimo propozycji pozostania na stałe w Stanach Zjednoczonych i kontynuacji kariery akademickiej, postanowił wrócić do kraju.

Po powrocie do Polski, Karpiński skonstruował perceptron, czyli uczącą się maszynę, która za pomocą kamery rozpoznawała otoczenie. Konstrukcja stanowiła sieć neuronową, opartą na dwóch tysiącach tranzystorów. Należy podkreślić, że była to druga taka maszyna na świecie.

Kiedy inżynier rozpoczął współpracę z Instytutem Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego, zaprojektował i skonstruował skaner do analizy fotografii zderzeń cząstek elementarnych, który był wspomagany przez komputer KAR – 65 (zbudowany również przez Karpińskiego). Był to uniwersalny komputer do obliczeń, wykonujący 100 tysięcy operacji na sekundę.

W latach 1970 – 1973 Karpiński zajął się projektem pierwszego w Polsce minikomputera K – 202, który stanowił prototyp komputerów klasy PC. Warto podkreślić, że na etapie projektu komputera, konstruktorowi powiedziano, że jego pomysł jest nierealny do zrealizowania. A na pewno nie w Polsce. Co ciekawe, eksperci z Londynu zachwycali się urządzeniem. Produkcją miała zająć się specjalnie powołana spółka polsko – brytyjska. Mimo licznych zamówień, a także oficjalnego poparcia i pomocy Edwarda Gierka, powstało jedynie 30 komputerów. W wyniku "interwencji" konkurencyjnej wrocławskiej firmy ELWRO, która poprosiła o "ratunek przed Karpińskim", przerwano produkcję, rozwiązano zespół konstrukcyjny, a Jacka Karpińskiego zwolniono.

W latach 70. Karpiński nie mógł znaleźć odpowiedniej pracy, a dodatkowo zabroniono mu wyjazdów za granicę. Inżynier był stale szykanowany przez rozmaite instytucje. W akcie protestu przeciw takiemu traktowaniu, Karpiński wyjechał na Warmię, aby tam zająć się hodowlą trzody chlewnej. W 1981 roku władze nie wyraziły zgody na objęcie przez niego stanowiska dyrektora fabryki komputerów "Era". Wtedy też inżynier postanowił wyjechać do Szwajcarii, gdzie znalazł zatrudnienie u producenta profesjonalnych magnetofonów NAGRA, Stefana Kudelskiego.

W 1990 roku wrócił do Polski. Był doradcą w dziedzinie informatyki Leszka Balcerowicza, czy Andrzeja Olechowskiego.

Jacek Karpiński zmarł 21 lutego 2010 roku we Wrocławiu. Został pochowany na cmentarzu ewangelicko - reformowanym w Warszawie.