Edward Stachura by wybitnym polskim poetą, pisarzem i pieśniarzem. Zmarł w 1979 roku, pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej.

Urodził się w rodzinie polskich emigrantów. Był drugim dzieckiem Stanisława i Jadwigi Stachurów. Na chrzcie otrzymał imiona Jerzy Edward.

Rodzice Edwarda Stachury wyjechali do Francji w poszukiwaniu pracy. Mieszkali tam 26 lat, w tym 6 pierwszych tułając się po kraju w poszukiwaniu zatrudnienia. Rodzina wróciła do Polski w listopadzie 1948r. Początkowo mieli osiąść w Gliwicach, lecz plany się zmieniły i ostatecznie zamieszkali w Aleksandrowie Kujawskim. Tam po rodzicach matka miała dom i kawałek ziemi. Dzieciństwo spędzone we Francji i nauka francuskiego miały spory wpływ na styl jego języka. 11-letni Edzio rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej nr 2 w Aleksandrowie Kujawskim. Uczniem był raczej średnim. Stachura od najmłodszych lat posiadał talent do rysunku. Na początku miał niewielkie problemy z językiem polskim, lecz zaległości nadrobił. Szkołę podstawową skończył w 1952 r. i rozpoczął naukę w liceum w Ciechocinku. Do oddalonej od rodzinnego domu miejscowości początkowo dojeżdżał pociągiem, a jego ulubionym zajęciem było wyskakiwanie z pociągu, by skrócić sobie drogę do domu.

Edward Stachura zaczął pisać w wieku 17 lat. Słynne jest stwierdzenie „Stachury”, dlaczego zaczął pisać: „Był w liceum jeden piszący wiersze chłopak, z którego wielu kolegów drwiło (…), więc wziąłem się za pisanie wierszy, żeby przejąć na siebie połowę drwin i w ten sposób ulżyć mu w niedoli”. (Edward Stachura Fabula Rasa). Już w liceum planował podjęcie studiów z zakresu elektroniki, jednak rozbudzone przez Janusza Żernickiego (tego samego, którego ratował z poetyckiej opresji) zainteresowania artystyczne zaowocowały zmianą planów życiowych. Odbiło się to na jego wynikach w nauce. Zatargi z nauczycielami zmusiły Stachurę do ukończenia liceum już nie w Ciechocinku, lecz w Gdyni.

Stachura był skonfliktowany z ojcem, przez co często uciekał z domu. Nocował u mieszkającej w pobliżu ciotki. Dość szybko przez rodzinę uznany został za odmieńca, zwłaszcza po zmianie planów dotyczących studiów i kariery zawodowej. Wpływ na formowanie się osobowości poety przypisuje się jego konfliktowi z ojcem.

Za prasowy debiut Edwarda Stachury uznany został druk dwóch wierszy (Metamorfoza i Odnalazły się marzenia) w gdańskim dwutygodniku „Uwaga”. Występuje on jako członek grupy „Kontrasty”, do której wciągnął go Mietek Czychowski, nieformalny przywódca gdańskiej cyganerii.

W Gdyni zamieszkuje Stachura w internacie. Maturę zdaje w w Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego. Co ciekawe na świadectwie dojrzałości to z przedmiotów ścisłych ma Stachura oceny bardzo dobre, z języka polskiego natomiast dostateczny. Nie zostaje dopuszczony do egzaminów wstępnych na Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Gdańsku-Sopocie z powodu niesystematyczności. Stracony rok zamierza spożytkować dużo pisząc i malując. Nie udaje mu się jednak zrealizować tych zamierzeń, gdyż wraca do Aleksandrowa, gdzie musi ciężko pracować na swe utrzymanie.

Edward Stachura podejmuje studia w roku akademickim 1957/58 na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Nie wiadomo co przesądziło o wyborze tej uczelni, być może późny termin egzaminu wstępnego na romanistykę KUL. Na studia zostaje przyjęty i otrzymuje indeks Wydziału Nauk Humanistycznych. Źle mu się wiedzie, nie otrzymuje miejsca w akademiku ani stypendium. Zdarza mu się spać na dworcu i żebrać o pieniądze. Miejsce w domu studenckim otrzymuje legalnie dopiero po dwóch miesiącach starań. Mieszka w sali zbiorowej z łóżkami piętrowymi, lecz potrafi w tych ciężkich warunkach znaleźć czas na pisanie. Kilka swych wierszy drukuje w Lublinie, w redakcji „Sztandaru Ludu”.

5 kwietnia 1962 roku Edward Stachura zawiera związek małżeński z Zytą Anną Barkowską, studentką Uniwersytetu Warszawskiego, pisarką o pseudonimie Zyta Oryszyn. 26 czerwca 1965 r. uzyskuje dyplom magistra filologii romańskiej. Egzamin magisterski zdaje z wynikiem dobrym. W czasie podróży stypendialnej (1969-1970) do Meksyku studiował literaturę na tamtejszym uniwersytecie. Często podróżował; w 1966 — Jugosławia, 1971 — Bliski Wschód (gł. Syria), 1972 — Norwegia, 1973 - Szwajcaria i Francja, drugi pobyt w Norwegii, 1975 — podróż do USA, Kanady i Meksyku.

Przed śmiercią poeta leczył się psychiatrycznie. Popełnił samobójstwo we własnym domu przy ulicy Rębkowskiej w Warszawie. Przez kilka miesięcy przed tragiczną śmiercią pisał dziennik pt. Pogodzić się ze światem, który stanowi wstrząsające świadectwo jego zmagania się z cierpieniem.

Edward Stachura zmarł 24 lipca 1979 roku. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie.

Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Edward_Stachura