Pseudonim literacki Kazimierz Góralczyk, W.A. Lassota – polski poeta, dramatopisarz, wydawca, tłumacz, działacz ludowy. Syn Zygmunta i Barbary z Hrehorowiczów.

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Jego pradziad Jan von Anschütz pełnił urząd chorążego wojsk saskich. Władysław Ludwik Anczyc był synem aktorów – Zygmunta Anczyca i Barbary Anczycowej z Hrehorowiczów. Ojciec występował na scenach teatrów w Wilnie, Grodnie, Warszawie i Krakowie; w latach 1838-1839 był także dyrektorem teatru krakowskiego. Matka zaś była aktorką teatru wileńskiego, a po opuszczeniu sceny działaczką dobroczynną.

Uczęszczał do szkoły średniej w Krakowie. W tym mieście w roku 1847 ukończył z tytułem magistra farmację na Uniwersytecie Jagiellońskim. Brał udział w powstaniu krakowskim w 1846, za co w latach 1846–1847 więziony był przez władze austriackie. W 1849 był adiunktem katedry Chemii i Farmacji. Debiutował w redagowanym przez siebie piśmie satyrycznym Dodatek do Świstka w 1848.

W latach 1858–1867 przebywał w Warszawie. W roku 1863 założył, a następnie przez rok redagował pismo Wędrowiec. Tam też w tym czasie redagował tajne pisma powstańcze Kosynier i Partyzant. W latach 1858-1861 działał w Towarzystwie Rolniczym w Królestwie Polskim. W trakcie pobytu w Warszawie był także redaktorem pisma dla ludu Kmiotek (1861-1866) i Przyjaciela Dzieci (1866–1867).

Od 1861 często bywał w Zakopanem i Tatrach jako turysta. Swoimi artykułami, np. Zwóz żentycy w Tatrach, Zakopane i lud podhalski, Wspomnienia z Tatr, przyczyniał się do popularyzacji Tatr w społeczeństwie.

W 1863 napisał cykl Pieśni zbudzonych – w tym Marsz strzelców, którego tekst w czasach PRL był prawie w całości zafałszowany.

W roku 1868 powrócił do Krakowa Prowadził tam ożywioną działalność literacką i oświatową, uczestnicząc w wydawnictwach Czytelni Ludowej, Towarzystwa Oświaty Ludowej i in. W 1875 został właścicielem drukarni, działającej do czasów powojennych, którą przekształcił w ceniony zakład.

W 1876 wystawił w teatrze krakowskim dramat Emigracja chłopska, nagrodzony w krakowskim konkursie dramatycznym. W roku 1880 wystawił dramat Kościuszko pod Racławicami, który stał się najbardziej popularnym widowiskiem przez wiele lat, granym na scenach teatralnych Krakowa. Kolejną nagrodę otrzymał w 1883 za "szkic dramatyczny" Jan III pod Wiedniem.

Władysław Anczyc zmarł 28 ipca 1883 roku. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Twórczość literacka

• 1848 – Emisariusz
• 1850 – Chłopi arystokraci
• 1854 – Łobzowianie
• 1855 – Flisacy
• 1856 – Błażek opętany
• 1861 – Tyrteusz (1861/wyd. w 1862/pełny tekst w 1883[2])
• 1862 – Uczta wyzwoleńca (całość w 1908)
• 1863 – Pieśni zbudzonych (w tym Pieśń strzelców)
• 1873 – Obrazki dramatyczne ludowe
• 1876 – Emigracja chłopska
• 1876 – W Tatry
• 1881 – Kościuszko pod Racławicami
• 1899 – Duchy czarnego boru, czyli kamienne serce
• 1908 – Pieśni zbudzonych
• 1916 – Pieśni zbudzone (zbiór poezji)

Działalność popularyzatorska

• 1862 – Elementarz dla dzieci polskich
• 1862 – Pierwsza książeczka dla wiejskich dziatek, które już elementarz skończyły
• 1863 – Dzieje Polski w dwudziestu czterech obrazkach
• 1869 – ABC, pierwsza nauka dla dzieci

Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Ludwik_Anczyc