Irena Jurgielewiczowa była autorką wielu tekstów społeczno – pedagogicznych, opowiadań oraz powieści dla dzieci i młodzieży. Pedagog i wykładowca w Wolnej Wszechnicy Polskiej.

Irena Jurgielewiczowa, z domu Drozdowicz, urodziła się 13 stycznia 1903 roku w Działoszynie koło Wielunia. Była studentką filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W 1928 roku uzyskała w tej dziedzinie stopień doktora. Następnie podjęła studia pedagogiczne na Wolnej Wszechnicy Polskiej. W tym czasie pracowała także jako instruktorka Sekcji Oświaty Pozaszkolnej w Warszawie. W 1928 roku poślubiła malarza i grafika, Mieczysława Jurgielewicza.

W roku 1932 wyjechała do Francji. Rok później zadebiutowała na łamach czasopisma „Wiedza i życie” jako eseistka. W 1934 roku wróciła do Polski, gdzie została zatrudniona jako adiunkt i wykładowca Studium Pracy Społeczno – Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej. Wtedy też powstały jej teksty na temat nauczania dydaktyki dla osób dorosłych.

W czasie wojny, a następnie okupacji przebywała w Warszawie, angażując się w tajne nauczanie uniwersyteckie, organizowane przez Wszechnicę. Była żołnierzem – szyfrantką w podziemnych strukturach Armii Krajowej. W Komendzie Głównej była rozpoznawana pod pseudonimem „Pani” lub „Piękna Pani”. Redagowała także tajne „Pismo Młodych”. Ogromną odwagą wykazała się w lutym 1944 roku, kiedy to pomogła ukryć się małej Żydówce, Danusi Romanowskiej.

Po powstaniu warszawskim, Irena Jurgielewiczowa została zatrzymana i umieszczona w obozie jenieckim Lamsdorf w Niemczech. Wtedy to stworzyła swój pierwszy utwór dla dzieci - „Historia o czterech warszawskich pstroczkach”. Do Polski wróciła w 1946 roku. Rok później została wykładowcą Wydziału Pedagogicznego na Uniwersytecie Warszawskim. Ponadto rozpoczęła pracę jako redaktor Spółdzielni Wydawniczej „Wiedza”.

W latach 1950 – 1954 obejmowała stanowisko kierownika literackiego Państwowego Teatru Nowej Warszawy. Po tym okresie, już na stałe poświęciła się twórczej pracy literackiej, pisząc książki dla dzieci oraz młodzieży. Początkowo, jej utwory były skierowane do odbiorców najmłodszych, jak np. debiutancka „Historia o czterech warszawskich pstroczkach”, czy późniejsze „O chłopcu, który szukał domu”, „Kajtek, warszawski szpak” czy „Jak jeden malarz chciał namalować szczęśliwego motyla”. Jednak największą popularność, a także sympatię czytelników uzyskała dzięki swoim psychologicznym powieściom dla młodzieży. Kto z nas nie pamięta „Tego obcego”, „Innej”, „Niespokojnych godzin” czy „Ważne i nieważne”? W tym miejscu należy podkreślić, że lektura „Ten obcy” została umieszczona na Liście Honorowej im. Hansa Christiana Andersena oraz przetłumaczona na wiele języków.

Irena Jurgielewiczowa była laureatką wielu cennych nagród literackich. Była doceniana nie tylko przez krytyków, ale również przez czytelników. Otrzymała m.in.: nagrodę z rąk Prezesa Rady Ministrów, nagrodę miasta stołecznego Warszawy, a jej biograficzna książka „Byłam, byliśmy” otrzymała nominację do Nagrody Literackiej Nike. Na wniosek dzieci, Irena Jurgielewiczowa została odznaczona Orderem Uśmiechu.

Irena Jurgielewiczowa zmarła 24 maja 2003 roku w Warszawie. Miała równo 100 lat. 

Pisarka została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Źródło: www.klp.pl, www.wikipedia.pl,

Fot. autorstwa Mariana Siglera, udostępnione na www.wikipedia.pl.22.12.2006 na licencji GNU LWD.