Jan Paweł II - Karol Józef Wojtyła - Polski Papież, błogosławiony Kościoła katolickiego, polski biskup rzymskokatolicki. Kawaler Orderu Orła Białego, poeta, filozof.

18 maja 1920
 Emilia z Kaczorowskich Wojtyła rodzi syna. Chłopiec dostaje na chrzcie imiona Karol Józef. Karol po ojcu, poruczniku Wojska Polskiego, Józef na - na cześć marszałka Józefa Piłsudskiego.
 
13 kwietnia 1929
 Z powodu choroby serca i nerek umiera matka 9-cio letniego Karola. To pierwsza z rodzinnych tragedii, które przeżywa w młodości. W 1932r., zaledwie dwa lata po zdobyciu dyplomu lekarza, jego jedyny brat Edmund zaraża się od pacjentki szkarlatyną i umiera. 18 lutego 1941 r. odchodzi powalony atakiem serca ojciec. W wieku 21 lat Karol Wojtyła nie ma już nikogo z rodziny.

1931
 Karol Wojtyła zaczyna naukę w gimnazjum męskim w Wadowicach. Znakomici nauczyciele rozbudowują w nim zainteresowanie literaturą i teatrem. Występuje w amatorskich przedstawieniach, gra trudne role w dramatach Norwida, Słowackiego, Krasińskiego. Koledzy zauważają, że jest obdarzony fotograficzną pamięcią i talentem aktorskim. Teatralną pasję łączy z głęboką religijnością, zostaje przewodniczącym szkolnego oddziału Sodalicji Mariańskiej, codziennie uczestniczy w mszy świętej i przyjmuje komunię, składa ślubowanie abstynenckie.
 
6 maja 1938
 Wadowickie gimnazjum odwiedza metropolita krakowski, arcybiskup Adam Sapieha. Mowę powitalną wygłasza najlepszy uczeń - Karol Wojtyła. Wywiera tak wielkie wrażenie, że dostojny gość pyta miejscowego proboszcza: "Kim jest ten chłopak i co zamierza robić po ukończeniu szkoły?". Pada odpowiedź, że chce studiować polonistykę i zostać aktorem. Kardynał wzdycha: "Szkoda, szkoda". Tydzień później Karol Wojtyła zdaje egzaminy maturalne, otrzymuje oceny celujące z łaciny, greki, polskiego, niemieckiego, historii, filozofii i wychowania fizycznego. Trzema językami obcymi włada już wówczas równie dobrze jak ojczystym. Jesienią podejmuje studia polonistyczne na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W dzień się uczy, nocami zaś tworzy własną poezję. Zakończenie pierwszego roku nauki studenci świętują w domu jednej z koleżanek. Jest muzyka, wspólne śpiewy, tańce. Nikt nie przypuszcza, że dobrze zapowiadający się poeta i dramaturg tańczy po raz ostatni w życiu. W czerwcu 1939 roku wszyscy w dobrych nastrojach wyjeżdżają na wakacje.

1940
 Niemcy zamknęli uniwersytet, wprowadzili obowiązek pracy, tym którzy jej nie znaleźli, grozi wywiezienie na roboty przymusowe do Rzeszy. Pozbawiony środków utrzymania Karol Wojtyła dorabia jako chłopiec na posyłki w jednej z krakowskich restauracji, dopiero w październiku, dzięki pomocy przyjaciół dostaje stałą pracę w zakładach chemicznych Solvay. W kamieniołomach, w których wydobywa się potrzebny do produkcji sody kaustycznej wapień, obsługuje przewożące surowiec wagoniki, pomaga w wysadzaniu skał. Ciężko pracuje od 8 do 16, do kamieniołomów chodzi pieszo, droga zajmuje mu ponad godzinę. Niedawny student poznaje świat ludzi ciężkiej pracy fizycznej, z którymi odtąd będzie potrafił w każdych okolicznościach nawiązać autentyczny kontakt.
 
1941
 Dyrektor kamieniołomów decyduje, by przenieść wyniszczonego morderczą harówką Wojtyłę do lżejszej pracy w fabryce. Nadal jest robotnikiem, dźwiga pojemniki z wypalonym wapnem, ale zdołał uchronić się przed mrozem, śniegiem i deszczem. Znów wystarcza mu sił na lekturę i aktorstwo. Wiąże się z konspiracyjnym Teatrem Rapsodycznym, w listopadzie gra tam rolę Bolesława Śmiałego w dramacie Juliusza Słowackiego "Król Duch". Występują potajemnie, w prywatnych mieszkaniach, walcząc o ratowanie polskiej kultury skazanej przez okupanta na zagładę.
 
Październik 1942
 22 letni Karol Wojtyła dokonuje ostatecznego wyboru drogi życiowej i zgłasza się do działającego w konspiracji seminarium duchownego. Pozornie nic się nie zmienia, nadal pracuje w fabryce, przychodzi na próby Teatru Rapsodycznego. Po kilku tygodniach organizator seminarium, arcybiskup Sapieha zaprasza kleryków do asystowania przy odprawianej przez siebie mszy. Natychmiast rozpoznaje ucznia, który cztery lata wcześniej witał go w Wadowicach. Odtąd Wojtyła co dzień przed pójściem do pracy uczestniczy w celebrowanym przez metropolitę nabożeństwie. Choć msza zaczyna się o 6.30 rano, nigdy się nie spóźnia. Narzuca sobie wymagania, którym już zawsze pozostanie wierny - od świtu do nocy praca, praca, praca. Z kościoła do fabryki, po wykładach lektura dzieł teologów i filozofów.
 
29 lutego 1944
 Wracającego z pracy, zmęczonego i zamyślonego kleryka potrąca niemiecka ciężarówka wojskowa. Wypadek wygląda bardzo groźnie, Karol Wojtyła uderza głową o krawężnik, traci przytomność. Pierwszej pomocy udziela mu kobieta, która widząc, co się stało, wyskoczyła z tramwaju, i nieznany niemiecki oficer. Lekarze stwierdzają wstrząs mózgu, ranny odzyskuje przytomność dopiero po 9 godzinach. Pół wieku później Jan Paweł II powie, że tego dnia czuwała nad nim Opatrzność.
 
Sierpień 1944
 Po wybuchu powstania warszawskiego Niemcy z obawy przed podobnym rozwojem wydarzeń w Krakowie nasilają terror, organizują masowe łapanki. Bojąc się o los seminarzystów, Sapieha gromadzi ich wszystkich w swym Pałacu Arcybiskupim. By uniknąć kłopotów w razie pojawienia się Niemców, mają wyglądać jak księża. Karol Wojtyła po raz pierwszy nakłada sutannę.
 
18 stycznia 1945
 Do Krakowa wkraczają wojska radzieckie. Konspiracyjne seminarium duchowne wznawia jawną działalność jako część Wydziału Teologicznego UJ. Karol Wojtyła uczy się języka hiszpańskiego, by studiować w oryginale działa wybitnego mistyka, Jana od Krzyża. Pd wpływem jego myśli chce poświęcić życiu kontemplacyjnemu w klasztorze karmelitów. Arcybiskup Sapieha tłumaczy, że Kościół poniósł w czasie wojny ogromne straty i przede wszystkim potrzebuje księży.
 
 1 listopada 1948
 Po dwóch latach studiów teologicznych na dominikańskim uniwersytecie Angelicum, Karol Wojtyła broni pracy doktorskiej "Pojęcie wiary u św. Jana od Krzyża". Liczącą 285 stron pracę napisał po łacinie, egzaminatorzy przyznali jej najwyższą ocenę.
 
28 lipca 1948
 Mieszkańcy wioski Negowić pod Bochnią z zaciekawieniem obserwują nowego wikarego. Przyszedł pieszo z odległej o kilka kilometrów stacji kolejowej. Wyświechtana sutanna, wydeptane buty, podniszczona walizka pasują do miejsca, w którym brak elektryczności i bieżącej wody. Trudno o większy kontrast z przepychem Rzymu, który Karol Wojtyła opuścił zaledwie półtora miesiąca wcześniej. Adam Sapieha, który tymczasem został kardynałem, poddaje swego ulubieńca ciężkiej próbie. Czyżby w tej zapadłej mieścinie miała się skończyć tak wspaniale rozpoczęta kariera? Młody doktor teologii nie okazuje jednak niezadowolenia z decyzji zwierzchnika. Odprawia msze, udziela 48 chrztów i 13 ślubów, przełamuje lody w kontaktach z parafianami. Zdaje celująco kolejny trudny egzamin - z pokory. Dziewięć miesięcy później zadowolony Sapieha wzywa go do Krakowa i powierza odpowiednie do kwalifikacji obowiązki - wikariusza i duszpasterza akademickiego parafii św. Floriana.
 
1953 - 58
 Karol Wojtyła pracuje z młodzieżą, broni na Wydziale Teologii UJ rozprawy habilitacyjnej "Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na systemie Maxa Schelera"' wykłada etykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1954 r. otrzymuje Odznakę Turystyki Pieszej za pokonanie w górach 176km (ponad połowę zimą). Od czasów gimnazjum lubił sport, był bramkarzem w szkolnej drużynie piłkarskiej, pływał i biegał. Jako ksiądz łączy turystykę z duszpasterstwem młodzieży. Organizuje letnie spływy kajakowe, rajdy rowerowe, obozy wędrowne. Do plecaka zabiera sutannę i przedmioty niezbędne do odprawiania mszy. Dla zmylenia bezpieki, która tylko czekała, by oskarżać duchownych o nielegalne prowadzenie działalności religijnej poza wyznaczonymi miejscami, ubiera się "po cywilnemu", a młodzież nie nazywa go księdzem, lecz Wujkiem. Wieczorami przy ognisku prowadzi długie rozmowy, nie tylko o religii, także o filmie, książkach, nauce, nawet o jazzie. Niezależnie od tego, jakie będzie w przyszłości pełnił funkcje, zawsze potrafi nawiązać bliski kontakt z młodzieżą. Nigdy też nie wyrzeknie się sportu, na nartach będzie jeździł do 74 roku życia.
 
 8 lipca 1958
 Papież Pius XII mianuje nowego biskupa pomocniczego Krakowa. 38-letni Karol Wojtyła zostaje najmłodszym członkiem Episkopatu Polski. Za swe motto obiera łacińskie słowa "Totus Tuus" - Cały Twój, zaczerpnięte z rozważań francuskiego mistyka Grignion de Montforta.
 
 6 października 1962
 Jako najmłodszy członek delegacji polskich biskupów Karol Wojtyła jedzie do Rzymu na II sobór watykański. Jest najlepiej przygotowany do pracy, mówi biegle po włosku, angielsku, francusku, hiszpańsku i niemiecku, co ogromnie ułatwia nawiązywanie kontaktów z uczestnikami największego w nowożytnej historii zgromadzenia hierarchów Kościoła - 9 prymasów, 108 kardynałów, 543 arcybiskupów i 2171 biskupów. Wielu z nich zapamięta obdarzonego wybitnym intelektem i talentem dyplomatycznym Polaka.
 
13 grudnia 1963
 Papież Paweł VI mianuje 43-letniego Karola Wojtyłę arcybiskupem, metropolitą krakowskim. W kolejnym roku arcybiskup dzieli czas między Kraków a Rzym, gdzie wciąż trwa sobór. Zostaje jednym z twórców encykliki "Gaudium et Spes", która na nowo określa miejsce Kościoła we współczesnym świecie. Jako współautor dokumentu wchodzi do elitarnego grona najbardziej wpływowych teologów.
 
29 maja 1967
 Paweł VI wynosi Karola Wojtyłę do godności kardynała. Ponieważ Episkopat nie zabiegał o tę nominację, wszyscy - także komunistyczne władze - są zaskoczeni. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych opracowuje tajną strategię, mającą wywołać skłócenie kardynała Wojtyły z prymasem Wyszyńskim. Autor jednego z raportów tak opisuje nowego kardynała: "Polityka nie jest jego mocną stroną (.) Brak mu zdolności organizacyjnych i przywódczych".
 
16 października 1978
 Habemus Papam! - o godzinie 18.45 kardynał Pericle Felici obwieszcza tłumom zgromadzonym na placu świętego Piotra radosną nowinę i zgodnie z obyczajem kończy po łacinie: Carolum Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinale Wojtyła. Joannem Paulum Secundum. Zwierzchnikiem Świętego Kościoła Rzymskiego jest kardynał Wojtyła, Jan Paweł II. Pierwszy w 2000-letniej historii Kościoła Słowianin, Polak. Tłum patrzy na nieznaną postać. Wedle tradycji Ojciec Święty natychmiast po prezentacji udziela błogosławieństwa Urbi et Orbi - Miastu i Światu. Ale już w pierwszej minucie pontyfikatu Jan Paweł II pokazuje, że będzie papieżem innym niż wszyscy. Łamiąc tradycję, zwraca się najpierw do zgromadzonych i prosi, nie po łacinie lecz po włosku: "Abyśmy razem od nowa ruszyli wspólną drogą historii i Kościoła, z pomocą Boga i z pomocą ludzi". Rzymianie od razu pokochali cudzoziemca.
 
 22 października 1978
 Podczas uroczystej ceremonii na placu świętego Piotra Jan Paweł II wypowiada słowa, które stają się przewodnią ideą pontyfikatu: "Nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi i Jego zbawczej władzy! Otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych". Telewizja PRL po raz pierwszy przeprowadza bezpośrednią transmisję z Watykanu. Miliony Polaków mogą obserwować, jak prymas Wyszyński, składający wraz z pozostałymi kardynałami hołd Ojcu Świętemu przyklęka, by ucałować papieski pierścień, a Jan Paweł II powstrzymuje go i sam składa pocałunek na jego dłoni.
 
25 stycznia - 1 lutego 1979
 Jan Paweł II wyrusza w pierwszą zagraniczną podróż ewangelizacyjną - do Dominikany, Meksyku i na Wyspy Bahama. Po wylądowaniu w Santo Domingo wykonuje po raz pierwszy gest-symbol, który odtąd zawsze kojarzył się z jego pielgrzymowaniem - klęka i całuje ziemię.
 
4 marca 1979
 139 dnia pontyfikatu papież ogłasza pierwszą encyklikę - "Redemptor hominis" (Odkupiciel człowieka). Żaden poprzednik nie napisał tak szybko programowego dokumentu. Jan Paweł II przedstawia w nim swoje poglądy na temat praw człowieka i zadań Kościoła, który ma służyć nie sobie, lecz człowiekowi: "Kościołowi nie wolno szukać siebie samego dla samego siebie.(.) Drogą Kościoła jest człowiek". Myśli te będzie rozwijał we wszystkich 14 encyklikach. To rekord, a przecież papież pisze też traktaty teologiczne, listy papieskie, poezję. Światło w jego apartamentach gaśnie jako ostatnie i zapala się jako pierwsze.
 
2 - 10 czerwca 1979
 Jan Paweł II po raz pierwszy pielgrzymuje do ojczyzny. W homilii na warszawskim placu Zwycięstwa wypowiada prorocze wezwanie: "Niech zstąpi duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!". W Gnieźnie, Częstochowie, Krakowie, Kalwarii Zebrzydowskiej, Nowym Targu, Wadowicach niemal 10 milionów ludzi bez lęku woła "My chcemy Boga". Przez 9 dni Papież dodaje otuchy i rozbudza nadzieje na nową, wolną Polskę. Komunistyczna władz drży w posadach.
 
20 sierpnia 1980
 W stoczni Gdańskiej od sześciu dni trwa strajk okupacyjny. Na bramach wiszą portrety Ojca Świętego. Papież wysyła depeszę do prymasa Wyszyńskiego, zapewniając, że jest "szczególnie blisko, modlitwą i sercem w doświadczeniach przez jakie przechodzi - raz jeszcze - moja Ojczyzna i moi Rodacy". Tylko najbardziej wtajemniczeni wiedzą, że specjalny wysłannik Watykanu wiezie do Moskwy list, w którym Papież zapewnia Breżniewa, że wydarzenia w Polsce nie zagrażają Związkowi Radzieckiemu. Dyskretnie, ale najskuteczniej jak można Jan Paweł II osłania polskie przemiany. Dyplomacja watykańska utrzymuje też stały kontakt z przywódcami USA, którzy mają własne metody nacisku na Kreml.
 
13 maja 1981
 Placem świętego Piotra wstrząsa huk strzałów. Mehmed Ali Agca stał niespełna 4 metry od papamobile, jedna z kul wystrzelonych z browninga kaliber 9 mm o milimetr mija aortę, druga - splot nerwowy. Papież szepcze "O matko moja." i traci przytomność. Lekarze ocenili, że stracił 70% krwi, z jamy brzusznej usunęli 3 litry. Zamachowiec należał do prawicowej tureckiej organizacji Szare Wilki, do dziś nie wyjaśniono, na czyje zlecenie działał.
 
 18 maja 1981
 Pięć dni po zamachu na placu św. Piotra znów brzmią słowa papieża, jeszcze odtwarzane z taśmy. Jan Paweł II nawet w szpitalu nie przerywa pracy. Uczestniczy w nabożeństwach i pisze kolejną encyklikę o wymownym tytule "Laborem exercens" (Wykonując pracę). Jest gotowa do ogłoszenia 14 września. Jeszcze przed wyjściem ze szpitala Ojciec Święty oświadcza: "Modlę się za brata, który mnie zranił, a któremu przebaczyłem". Siedzący w więzieniu Ali Agca dziwi się, jak to możliwe, że wystrzelone z tak bliska kule nie uszkodziły żadnego ważnego organu wewnętrznego Papieża.
 
24 grudnia 1981
 W wigilijny wieczór w oknie papieskiego apartamentu płonie świeca. W ten sposób Jan Paweł II solidaryzuje się z rodakami, przeżywającymi tragedię stanu wojennego. Na decyzję gen. Jaruzelskiego reaguje natychmiast, 13 grudnia: "Przypominam to, co powiedziałem we wrześniu. Nie może być przelewana polska krew, bo wylano jej zbyt wiele. Trzeba uczynić wszystko, by w pokoju budować przyszłość ojczyzny".
 
16 - 23 czerwca 1983
 Osiemnasta zagraniczna pielgrzymka Jana Pawła II zapowiada się jako najtrudniejsza. To druga wizyta w Polsce, spotkanie z rodakami, których nadzieje na zapowiedzianą przed czterema laty "odnowę oblicza Tej ziemi" stłumił stan wojenny. Po lądowaniu na Okęciu i ucałowaniu ziemi Papież mówi, że był to pocałunek szczególny "jakby złożony na rekach matki - albowiem Ojczyzna jest naszą matką ziemską. Polska (.) jest matką i która wiele przecierpiała i wciąż na nowo cierpi. Dlatego ma prawo do miłości szczególnej. Pokój tobie Polsko". O tym, jak ten pokój przywrócić, nie waha się rozmawiać z generałem Jaruzelskim. Ostrzega, że nie przybędzie ponownie do kraju tak długo, jak nie uzyska zgody na spotkanie z Lechem Wałęsą. Generał ulega. Miesiąc później Jaruzelski znosi stan wojenny. Znów świta nadzieja.
 
13 kwietnia 1986
 Po raz pierwszy zwierzchnik Kościoła katolickiego składa wizytę w synagodze. Zwracając się do Żydów zebranych w ich rzymskiej świątyni mówi: "Jesteście naszymi braćmi umiłowanymi i można by powiedzieć - naszymi starszymi braćmi". Rok później, ogłaszając beatyfikację Edyty Stein - karmelitanki urodzonej w rodzinie żydowskiej i zamordowanej w Auschwitz - potwierdzi swój szacunek dla braci w wierze, stwierdzając: "Z jej narodem i za jej naród poszła siostra Teresa Benedykta od Krzyża na zagładę". 21 września 1993 dialog katolików i z wyznawcami judaizmu zwieńczy jego spotkanie z naczelnym rabinem Izraela Meirem Lau.
 
1 grudnia 1989
 Kolejny historyczny przełom. Wizytę w Watykanie składa sekretarz generalny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego Michaił Gorbaczow. Towarzyszy mu żona Raisa. Podczas rozmowy Jan Paweł II wyraża nadzieję, że władze ZSRR zagwarantują "wszystkim wierzącym wolność religijną, która jest fundamentem wszystkich innych wolności". Gorbaczow zapewnia, że jest gotów to zrobić. Kilka miesięcy później Moskwa i Stolica Apostolska nawiązują stosunki dyplomatyczne.
 
28 kwietnia 1994
 Na skutek upadku w łazience Papież łamie szyjkę kości udowej. Pomyślnie przechodzi operację wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego, ale we wrześniu po raz pierwszy pokazuje się publicznie z laską. Mimo osłabienia nie rezygnuje z pielgrzymki do Chorwacji. 62 podróż zagraniczna jest jedyną w tym trudnym roku. W następnym będzie ich sześć, w tym jedna z najdłuższych (Australia, Papua Nowa Gwinea, Filipiny, Sri Lanka).
 
14 listopada 1994
 Jan Paweł II przekracza kolejną barierę. W imieniu Kościoła wyraża skruchę za błędy i krzywdy wyrządzone w przeszłości. Takich słów, jak te z listu pasterskiego "Tertio millennio adveniente" (Na progu trzeciego tysiąclecia), nie odważył się wypowiedzieć żaden z Jego poprzedników: "Istnieje bolesny rozdział, do którego dzieci Kościoła muszą wrócić w duchu skruchy. To przyzwolenie (.) na nietolerancję, a nawet przemoc w służbie prawdy". Już dwa lata wcześniej Papież dokonał rehabilitacji Galileusza, prześladowanego za głoszenie teorii Kopernika. 17 grudnia 1999 r. wyraża głęboki żal z powodu skazania na śmierć i spalenia na stosie czeskiego reformatora Jana Husa. 12 marca 2000 r. podczas nabożeństwa ekspiacyjnego modli się wraz z kardynałami o wybaczenie grzechów narzucania prawdy siłą, naruszania jedności Kościoła, niewłaściwego traktowania wyznawców innych religii, kobiet, ubogich i odepchniętych.
 
18 października 1998
 W 20-lecie pontyfikatu, podczas mszy św. Jan Paweł II robi osobisty rachunek sumienia, pytając sam siebie: "Czy byłeś gorliwym i czujnym nauczyciele wiary w Kościele? Czy próbowałeś przybliżać współczesnym ludziom wielkie dzieła Soboru Watykańskiego II? Czy próbowałeś zadowolić oczekiwania wierzących w Kościele i ten głód prawdy, który daje się odczuć w świecie poza Kościołem?".
 
20 - 26 marca 2000
 W roku milenijnym papież pielgrzymuje do Ziemi Świętej - Jordanii, Izraela i Autonomii Palestyńskiej. Wykonuje symboliczne gesty, pokazując wyznawcom trzech zwaśnionych religii drogę do pojednania. Po wygłoszeniu kazania w Betlejem słucha w ciszy śpiewu muezina z pobliskiego meczetu. W Jerozolimie wsuwa do szczeliny w murze kartkę ze słowami: "Boże naszych ojców (.) Jesteśmy głęboko zasmuceni postępowaniem tych, którzy w ciągu dziejów spowodowali cierpienia Twoich dzieci. Prosząc Cię o przebaczenie, chcemy zobowiązać się do prawdziwego braterstwa z narodem Przymierza".
 
11 marca 2001
 Jan Paweł II beatyfikuje 233 męczenników zamordowanych podczas wojny domowej w Hiszpanii (najliczniejsza beatyfikacja w historii Kościoła). Papież przywiązywał wielką wagę do kultu świętych, uznając, że ich życie może być wzorem.
 
19 maja 2003
 "Europa potrzebuje Polski, Polska potrzebuje Europy" - na trzy tygodnie przed referendum o przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej Papież nie pozostawia wątpliwości, jakiego wyboru powinni dokonać rodacy.
 
2004
 Jan Paweł II porusz się już tylko na wózku, ma problemy z mówieniem. Mimo to nie przerywa aktywności. Składa wizytę w Szwajcarii, w sierpniu odbywa ostatnią, 104, pielgrzymkę - do sanktuarium maryjnego w Lourdes.
 
27 marca 2005
 Po dwukrotnej hospitalizacji w klinice Gemelli Papież ukazuje się w oknie swojej rezydencji, by z okazji świąt Wielkanocy udzielić błogosławieństwa Urbi et Orbi. Nie może mówić, ale przezwyciężając słabość wykonuje znak krzyża.
 
2 kwietnia 2005, 21.37
 Jan Paweł II kończy swoją ziemską pielgrzymkę. Pontyfikat trwał 26 lat, 5 miesięcy i 17 dni. Pod względem długości był trzecim w historii Kościoła - po świętym Piotrze i Piusie IX.

Źródło:

http://www.zsp.koscielec.pl/biografi.htm