Wadim Jurkiewicz urodził się 8 sierpnia 1911 roku w Łohiczynie. Liceum ukończył w Pińsku, a później rozpoczął naukę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wileńskiego. Już w czasie studiów przejawiał zamiłowanie do malarstwa. Skromne stypendium przeznaczał na albumy malarskie i książki z dziedziny sztuki. Z pasją zajął się rysunkiem i malowaniem akwarelą. Był postacią niezwykle barwną, całkowicie oddaną swojemu artystycznemu zajęciu. Bardzo wysoko stawiał sobie poprzeczkę, wiele wymagał od swojej twórczości. Warto podkreślić, że pewnego razu, w przypływie zwątpienia w swoje umiejętności i talent, zniszczył wszystkie swoje rysunki i akwarele. Po tym zdarzeniu nigdy już nie powrócił do malarstwa.

W czasie okupacji Wadim Jurkiewicz pracował we Lwowie jako lekarz. Wtedy też bliska stała mu się muzyka. Zgromadził mnóstwo płyt z muzyką klasyczną, a także organizował w swoim mieszkaniu spotkania dla miłośników muzyki.

Kiedy w roku 1945 trafił do Oleśnicy, odkrył swoją nową pasję, a mianowicie fotografowanie. Kiedy dostał swój pierwszy aparat, postanowił sam nauczyć się sztuki robienia zdjęć. Przede wszystkim skupił się na fotografii krajobrazowej i kreacyjnej. Wczytywał się w literaturę fachową, a co ważniejsze, nie zrażał się początkowymi niepowodzeniami. Nowe zamiłowanie pochłonęło go całkowicie – z odskoczni od codziennych obowiązków stało się poważnym zajęciem. Podobno całymi nocami przesiadywał w ciemni.

W 1951 roku przystąpił do Polskiego Towarzystwa Fotograficznego we Wrocławiu, a dwa lata później do Związku Polskich Artystów Fotografików. W 1957 roku, wspólnie z Bożeną Michalik, Zbigniewem Staniewskim i Edmundem Witeckim rozpoczął działalność fotograficzną. Pierwsza wystawa grupy miała miejsce rok później, w pawilonie Związku Polskich Artystów Plastyków we Wrocławiu.

Pierwsze sześć lat swojej pracy twórczej, Jurkiewicz nazywał „okresem zdjęć cacanych”. Chodziło przede wszystkim o fotografie krajobrazowe, przedstawiające drzewa, chmury, widoki jak z pocztówki, dopieszczone pod każdym względem.

To, co go wyróżniało to bardzo wysokie wymagania, stawiane sobie i innym. Z jednej strony, postawa ta prowadziła go do sukcesów, z drugiej – do konfliktów.

Obserwował realne elementy otaczającej go rzeczywistości i na tej podstawie tworzył swoje dzieła. Zwracał uwagę na materię, ruch, działanie światła, czy fakturę. Miał umiejętność „wyciągania” z wszelkich codziennych przedmiotów, czy zwykłych ludzi, tego, co w nich najpiękniejsze. Potrafił zarejestrować ten jeden, szczególny moment, który odzwierciedlał całe piękno świata. Prace Wadima Jurkiewicza były prezentowane w Anglii, Brazylii, Indiach, Meksyku, USA i Rosji.

Wadim Jurkiewicz zginął tragicznie, 15 maja 1962 roku. Śmierć przyniosła mu jego pasja, ponieważ zginął w swojej ciemni, rażony prądem. Został pochowany na cmentarzu w Oleśnicy.

Źródło: www.olesnica.nienaltowski.pl, www.okis.pl, www.swiatobrazu.pl, www.fotopolis.pl, www.wroclaw.gazeta.pl,

Fot. udostępnione na www.wikipedia.pl.